İlk triatlonum olan İznik Triatlonu ‘nu bitirdim. Yarış boyunca ben de bittim, o ayrı… Neyse, baştan başlayalım.

Cuma günü; 8 aylık hamile Pelin, bir arkadaşımız, bisikletim ve ben İznik Triatlonu için yola çıktık. Bisiklet, jantları ve arabanın arka tekli koltuğu çıkınca rahatlıkla sığdı arabaya ve taşıyıcıyı takma derdinden kurtuldum. Pendik’ten feribot ile çok hızlı bir şekilde İznik’e vardık. Normalde kaldığımız yerden de bahsederdim ama o kadar memnun kalmadık ki o konuya hiç girmiyorum. “Otel konforu ve ev rahatlığı” denilen bir yer ama slogan bence şöyle olmalıymış “pansiyon konforu ve zincir otel soğukluğu”. Neyse, dediğim gibi çok girmiyorum bu konuya.

Yarış Cumartesi sandığım için Pelin’i ve Ayşe’yi Cuma gününden İznik’e sürükledim, ama yarış Pazar günüymüş. O yüzden Cuma akşamı ve Cumartesi komple bize kaldı. Bu 2 gün içinde Pelin’le şunu fark ettik, İznik de giderek herhangi bir şehir olma yolunda. Tadilat ayağına hanlar kapatılmış, yeniden düzenleme ayağına o güzelim “Yeşil Cami Çay Bahçesi” Anadolu Yakası sahilindeki Beltur’lara benzemiş, çevre düzenleme ayağına gölün sahili delik deşik edilmiş.