İznik Triatlonu 2018: İlk Triatlonum

İlk triatlonum olan İznik Triatlonu ‘nu bitirdim. Yarış boyunca ben de bittim, o ayrı… Neyse, baştan başlayalım.

Cuma günü; 8 aylık hamile Pelin, bir arkadaşımız, bisikletim ve ben İznik Triatlonu için yola çıktık. Bisiklet, jantları ve arabanın arka tekli koltuğu çıkınca rahatlıkla sığdı arabaya ve taşıyıcıyı takma derdinden kurtuldum. Pendik’ten feribot ile çok hızlı bir şekilde İznik’e vardık. Normalde kaldığımız yerden de bahsederdim ama o kadar memnun kalmadık ki o konuya hiç girmiyorum. “Otel konforu ve ev rahatlığı” denilen bir yer ama slogan bence şöyle olmalıymış “pansiyon konforu ve zincir otel soğukluğu”. Neyse, dediğim gibi çok girmiyorum bu konuya.

Yarış Cumartesi sandığım için Pelin’i ve Ayşe’yi Cuma gününden İznik’e sürükledim, ama yarış Pazar günüymüş. O yüzden Cuma akşamı ve Cumartesi komple bize kaldı. Bu 2 gün içinde Pelin’le şunu fark ettik, İznik de giderek herhangi bir şehir olma yolunda. Tadilat ayağına hanlar kapatılmış, yeniden düzenleme ayağına o güzelim “Yeşil Cami Çay Bahçesi” Anadolu Yakası sahilindeki Beltur’lara benzemiş, çevre düzenleme ayağına gölün sahili delik deşik edilmiş.

Ve Pazar sabahı olur. Sağlam bir kahvaltının ardından İznik Triatlonu 2018’e hazırım. Heyecan yok. En azından yarışa 1 saat kalaya kadar. Bir çay bahçesinde oturup benden önce yarışan gençleri izledik. Çok takdir ettik, hepimiz. 10 yaşında bıdıklar nasıl koşuyor, nasıl yüzüyorlar anlatamam. Ama onları gördükçe beni bir heyecan sarmaya başladı; yemek yemem lazım, yiyemiyorum. Dut yemiş bülbüle döndüm. Neyse ki Pelin benim bu hallerime alışık, bana hiç bulaşmadı ve kendi halime bıraktı.

Saat 14:00’te değişim alanına girdim. Numaramı yazdırdım, bisikletimi yerleştirdim, bütün değişim ekipmanlarımı kutuma koydum, yüzmeye hazırım artık. Göle girip biraz ısındım. Start noktasında vardım. Artık İznik Triatlonu yani ilk triatlonum başlamak üzere.

Ve Start Verilir: Yüzme

Yüzme için hedefim 1:55/100m. Yani 13,5 – 14 dk içinde gölden çıkmam lazım. Güveniyorum kendime. Sonuçta aylardır havuzda yüzüyorum ve derecem oldukça iyi. Siren çaldı ve 80’e yakın kişi suya daldık. Okuduğum bir yazıda yüzme etabının başlangıcını “sanırsın bir çamaşır makinesinin içinde 700 ninja var” şeklinde tanımlamıştı, burada 700 olmasa da 80 ninja kesin vardı. Ne tekmeler, ne parmaklar, ne tokatlar yedim. Ben de attım, o ayrı.

Neyse, yüzüyorum. Çok güzel başladım, grupla beraber dayak yiye yiye gidiyorum. Hava rüzgarlı, göl inanılmaz dalgalı. Ben alışmışım havuzda çarşaf gibi suda yüzmeye. Bir nefes aldım, su yuttum; ikinci nefesi almaya çıktım su yuttum;  üçüncü nefes alışımda artık hiç nefes alamayıp komple su içtim. Her nefes almak için kafamı çıkardığımda dalgalar ağzıma ağzıma vurdu. Ben ne yaptım? Hooop, hemen sırt üstü döndüm. Yok, olmuyor, yüzemiyorum. Grup koptu gitti. Dalga sadece bana değil herkese var tabii, bahane buluyor değilim ama işte o an dedim “keşke azıcık da açık suda antrenman yapsaymışım”. Bunu dedikten sonra da şunu dedim “neyse, şu kanolara söyleyeyim de beni kenara alsınlar; kısmet değilmiş bitirmek” .

Sonra baktım yarısını tamamlamışım, yarı sırt üstü yarı serbest stil 20:09 dakikada ve 2:14/100m pace ile bitirdim yüzme etabını. Yarışımın hayal kırıklığı bu oldu.

Bisiklet

Herhalde sudan çıkan son 10-15 kişi arasındaydım. Koşa koşa değişim alanına geçtim, ayağımı kurulayıp çorabımı giymeye çalıştım, olmadı. Ancak 4. seferde giyebildim . Artık ne kadar yorulduysam. Hatta kenardan tanımadığım amcalar “lan hadi bi çorabı giyemedin” diye eleştirdiler beni . Hazırlanıp 01:20 dk.da çıktım değişim alanından.

Bisiklet parkuru düz bir parkurdu. O yüzden benim için bir nevi dinlenme oldu. Draft da serbest olduğu için bir arkadaş ile denk gelip bütün etap boyunca birbirimizi çektik. Normalde 30 km/s ortalama ile bisiklet antrenmanı yapıyorum, bisiklet etabı sonunda ortalama hızım 34 km/s oldu ve 36:01 dakikada bitirdim. O yüzden başarılı olarak görüyorum kendimi.

Koşu

Bisikleti hızlıca bırakıp ayakkabılarımı değiştirdim ama yüzmenin yorgunluğu hala tam olarak geçmemişti. Ama dedim ki “5 kilometre, bir şey olmaz”. Çok bir şey olmadı hakikaten. Sadece 30º sıcakta omuzlar ve bilimum açık yerin yanımı oldu . Bayağı haşlandım. Sağolsun sucu arkadaşlar sürekli su attılar da biraz rahatladım. Ama en çok da Pelin’in son turumda attığı buz gibi su iyi geldi, ondan sonra hızlandım gerçekten . Sıcak ve yüzmenin yorgunluğu dışında çok zorlayıcı bir şey yaşamadım. Bayağı da keyifliydi. Hatta beni izleyen Pelin ve Ayşe’ye 3. turda komik surat yapayım dedim ama onlar ciddi olduğumu sanıp bayağı korkmuşlar. Oyunculukta da şansımı deneyebilirim yani .

Koşu etabı da ilk 2,5-3 tur zorladı hafiften ama sonrasında açıldım ve normal derecelerimden biraz daha yavaş, 5:49 dk/km ile 28:13 dakikada bitirdim.

Ve Biter…

Hedefim 01:30:00’dı ve ben 01:27:08 ile bitirdim. Kendi yaş grubumda 20. oldum. Genel sıralamada 56. oldum (yanlış hatırlamıyorsam).

Yarış bittikten sonra “bir daha hayatta katılmam” diyordum ama şu anda “haftaya olsa bir daha girerim” diyorum . Gerçekten çok keyif aldım. Hatalarımı gördüm, eksiklerimi fark ettim ve bu yönde çalışmam gerektiğini gördüm. Aşağıdaki fotoğrafta da katılım madalyam, suratımdaki her şeyi anlatan zoraki gülüşü ve beni görebilirsiniz . Yalnız şunu anladım, yarışta destek gerçekten çok önemli. Ne zaman Pelin ve Ayşe bana kenardan destek için bağırsalar, gaza gelip hızlı hızlı koşmaya başladım, bırakmadım, devam ettim . Artık bir sonraki hedef Olimpik Mesafe!!